Είναι η πρώτη μέρα των διακοπών μου και μιας και δεν έχω υποχρεώσεις, θέλω να κοιμηθώ λίγο παραπάνω... Όοομως; Τιιι το κακό έχει το πρωί της παραμονής;;
Κατ'αρχάς, ξεκινάει με μία βάναυση διακοπή του ύπνου μου από το επίμονο χτύπημα του κουδουνιού για τα κάλαντα.
Και προφανώς δε σταματάει εκεί...
Έτσι και ενδώσω, είμαι υποχρεωμένη να υποστώ για τουλάχιστον 15 δευτερόλεπτα (γιατί είναι αγένεια να τα διακόψεις πιο πριν) άφωνα "μεγάλα παιδάκια", τα οποία μου δίνουν την εντύπωση ότι λένε τα κάλαντα σα να είναι αγγαρεία, σαν από κεκτημένη ταχύτητα, χωρίς να το νιώθουν... Mουρμουράνε όσο πιο γρήγορα και εκτός τονικότητας μπορούν, σα να μου λένε μες στα μούτρα ότι ο μόνος λόγος που βρίσκονται μπροστά μου είναι για να μου πάρουν εκείνη τη στίβα με τα ψιλά που έχω ξεχασμένη πάνω στο τραπέζι...
< Αγοράκι μου, είσαι που είσαι λίγο μεγαλούτσικο για να λες κάλαντα, έρχεσαι που έρχεσαι να μου τα πεις, κάνε τουλάχιστον μία προσπάθεια να "τραγουδήσεις" , να βγάλεις λίγη μελωδία, λίγο συναίσθημα! "Κάλαντα" είναι! Καλά ντα = καλά νέα! Γέλα λιγάκι! Δε βλέπεις το κοριτσάκι στη δίπλα πολυκατοικία τι πρόσχαρο που είναι; Τα λέει με την καρδιά της! Κι ας μην έχει ωραία φωνή! Το χαίρεται! Δεν το κάνει σα δουλειά! Σ'αυτό να δώσω και κάτι παραπάνω... Σε σένα τι? Που μου έρχεσαι, κοτζάμ μαντράχαλος του γυμνασίου, μου στήνεσαι σαν κολόνα και θες να σου δώσω κιόλας! ε? Ε? Μη μου στεναχωριέσαι που στα λέω έτσι... Για σένα το κάνω, για να μαζέψεις περισσότερα του χρόνου :P >
Και φυσικά, το κερασάκι στην τούρτα: Ενώ εσύ τα έχεις υποδεχτεί, τα έχεις φιλέψει κατιτί ΚΑΙ τα έχεις ακούσει, ΑΝ τολμήσεις να τους προσφέρεις κάτι άλλο, εκτός από ένα ικανοποιητικό (γι'αυτά) χρηματικό ποσό, σε κοιτάνε και με μισό μάτι!...
Ευτυχώς υπάρχουν και οι εξαιρέσεις!
Αρχίζω να απορώ αν κι εγώ, όταν έλεγα κάλαντα μικρή, ήμουν τόσο εκνευριστική! :P
Κατ'αρχάς, ξεκινάει με μία βάναυση διακοπή του ύπνου μου από το επίμονο χτύπημα του κουδουνιού για τα κάλαντα.
Και προφανώς δε σταματάει εκεί...
Έτσι και ενδώσω, είμαι υποχρεωμένη να υποστώ για τουλάχιστον 15 δευτερόλεπτα (γιατί είναι αγένεια να τα διακόψεις πιο πριν) άφωνα "μεγάλα παιδάκια", τα οποία μου δίνουν την εντύπωση ότι λένε τα κάλαντα σα να είναι αγγαρεία, σαν από κεκτημένη ταχύτητα, χωρίς να το νιώθουν... Mουρμουράνε όσο πιο γρήγορα και εκτός τονικότητας μπορούν, σα να μου λένε μες στα μούτρα ότι ο μόνος λόγος που βρίσκονται μπροστά μου είναι για να μου πάρουν εκείνη τη στίβα με τα ψιλά που έχω ξεχασμένη πάνω στο τραπέζι...
< Αγοράκι μου, είσαι που είσαι λίγο μεγαλούτσικο για να λες κάλαντα, έρχεσαι που έρχεσαι να μου τα πεις, κάνε τουλάχιστον μία προσπάθεια να "τραγουδήσεις" , να βγάλεις λίγη μελωδία, λίγο συναίσθημα! "Κάλαντα" είναι! Καλά ντα = καλά νέα! Γέλα λιγάκι! Δε βλέπεις το κοριτσάκι στη δίπλα πολυκατοικία τι πρόσχαρο που είναι; Τα λέει με την καρδιά της! Κι ας μην έχει ωραία φωνή! Το χαίρεται! Δεν το κάνει σα δουλειά! Σ'αυτό να δώσω και κάτι παραπάνω... Σε σένα τι? Που μου έρχεσαι, κοτζάμ μαντράχαλος του γυμνασίου, μου στήνεσαι σαν κολόνα και θες να σου δώσω κιόλας! ε? Ε? Μη μου στεναχωριέσαι που στα λέω έτσι... Για σένα το κάνω, για να μαζέψεις περισσότερα του χρόνου :P >
Και φυσικά, το κερασάκι στην τούρτα: Ενώ εσύ τα έχεις υποδεχτεί, τα έχεις φιλέψει κατιτί ΚΑΙ τα έχεις ακούσει, ΑΝ τολμήσεις να τους προσφέρεις κάτι άλλο, εκτός από ένα ικανοποιητικό (γι'αυτά) χρηματικό ποσό, σε κοιτάνε και με μισό μάτι!...
Ευτυχώς υπάρχουν και οι εξαιρέσεις!
Αρχίζω να απορώ αν κι εγώ, όταν έλεγα κάλαντα μικρή, ήμουν τόσο εκνευριστική! :P