"Επειδή έχουμε ανάγκη από σώματα, λέω να μην το καθυστερήσουμε πολύ!"

Για μία ακόμη φορά βρισκόμαστε στη γραμματεία της Ανατομίας, προκειμένου να ενημερωθούμε για κοινά φοιτητικά ζητήματα. Ένας/μία από τους καθηγητές/καθηγήτριες είναι μέσα και, επειδή μιλάει στο τηλέφωνο, μας λέει να περιμένουμε για λίγο "έξω"... (Η πόρτα που χωρίζει το "μέσα" από το "έξω" ανοιχτή).
Βγαίνουμε λοιπόν και περιμένουμε, ακούγοντας (άθελά μας) τον καθηγητή/την καθηγήτρια να μιλά στο τηλέφωνο.
Καταλαβαίνουμε ότι στην άλλη άκρη της γραμμής βρίσκεται ένας κύριος, ο οποίος ενδιαφέρεται μετά θάνατον να δωρίσει το σώμα του στο Ανατομείο της Ιατρικής Αθηνών. Με τούτα και με κείνα,
εξελίσσεται η συζήτηση, οπότε στο τέλος ακούμε τον καθηγητή/ καθηγήτρια να λέει :

-Πότε, με το καλό, υπολογίζετε να μας έρθετε;

                                                      



(Πραγματικό γεγονός με πολλές πινελιές και διαστρεβλώσεις από Ιστιδίνη -
Η ατάκα και η συζήτηση ορίτζιναλ πάραυτα)